Αλχημεία, μια παρεξηγημένη Επιστήμη


Γνωρίζουμε περισσότερα από εκατό χιλιάδες βιβλία ή χειρόγραφα
για την αλχημεία. Αυτή η τεράστια φιλολογία στην οποία
έχουν αφιερωθεί σπουδαία μυαλά, άνθρωποι σημαντικοί και τίμιοι
αυτή η τεράστια φιλολογία που διακήρυττε την προσήλωση
της στα γεγονότα, και στα πραγματικά αποτελέσματα των πειραμάτων,
δεν εξερευνήθηκε ποτέ. Η σκέψη της άρχουσας τάξης,
και του καθολικισμού που επικρατούσε στο παρελθόν,
αντίθετα με τη σημερινή ορθολογιστική ρασιοναλιστική σκέψη,
κράτησε γύρω απ' αυτά τα κείμενα, μια στάση άγνοιας και περιφρόνησης.

Ίσως αυτά τα εκατό χιλιάδες βιβλία και χειρόγραφα
να κρύβουν κάποια μυστικά για την ενέργεια και την ύλη.
Και αν ακόμα δεν είναι αυτό απόλυτο, μπορούμε να δούμε μέσα
σ' αυτά κάποιες σημαντικές αλήθειες. Οι πρίγκιπες, οι βασιλιάδες,
οι δημοκρατικές κυβερνήσεις ενθάρρυναν οικονομικά πολυάριθμες
επιστημονικές αποστολές κάθε είδους, σε μακρινές χώρες.
Ποτέ όμως, δε φτιάχτηκε μια ομάδα από κρυπτογράφους,
ιστορικούς, γλωσσολόγους, σοφούς, φυσικούς, χημικούς, μαθηματικούς,
βιολόγους για να μελετήσει όλα αυτά τα παλιά κείμενα
που βρίσκονται στις βιβλιοθήκες και να εκμεταλλευτεί όλες
τις αληθινές πληροφορίες. Αυτό στ' αλήθεια είναι ακατανόητο.

Πώς είναι δυνατόν πολιτισμοί σαν τους δικούς μας, να ξεχνούν
στις αποθήκες τους εκατό χιλιάδες βιβλία και χειρόγραφα με την
ετικέτα «θησαυρός». Ίσως αυτό πείσει και τους πιο σκεπτικούς
ότι ζούμε στη σφαίρα του φανταστικού.
Πως είναι δυνατόν να αφήνουμε ανεκμετάλλευτους τέτοιους θησαυρούς;
Όσες σπάνιες έρευνες γίνανε πάνω στην αλχημεία, γίνανε είτε
από μυστικιστές που ζητούσαν επιβεβαίωση των πνευματικών
τους αναζητήσεων, είτε από ιστορικούς που είχαν κόψει κάθε σχέση
με την επιστήμη και την τεχνολογία.

Οι αλχημιστές μιλάνε για την αναγκαιότητα να διυλίσεις χίλιες
φορές το νερό για να παρασκευάσεις το ελιξίριο. Ακούσαμε
έναν ειδικευμένο ιστορικό να λέει ότι αυτή η άποψη ήταν τελείως
παρανοϊκή. Αγνοούσε τα πάντα γύρω από το βαρύ ύδωρ
και τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν για να εμπλουτίζουν το
απλό νερό και να το κάνουν βαρύ. Ακούσαμε έναν πολυμαθή να
βεβαιώνει ότι το ραφινάρισμα και ο καθαρισμός των μετάλλων
από άλλα στοιχεία, δεν αλλοιώνει καθόλου τις ιδιότητες τους.
Θα πρέπει να φανταστούμε πως η απασχόληση με την αλχημεία
είναι σαν την τυπική κίνηση που κάνει ο μοναχός «παίζοντας»
το κομποσκοίνι του, ή σαν μια μυστική μαθητεία στην υπομονή.
Είναι λοιπόν γεγονός πως μέσα από ένα τέτοιο ραφινάρισμα των μετάλλων
που έχει περιγραφεί από τους αλχημιστές, και που σήμερα
το ονομάζουμε η «τήξη της ζώνης» παρασκευάζεται το
«τζερμάνιουμ» και το «σιλίσιουμ» των τρανζίστορ!

Σήμερα γνωρίζουμε, χάρη στις εργασίες για τα τρανζίστορ,
ότι αν καθαρίσουμε πρώτα ένα μέταλλο από περιττά στοιχεία
και μετά εισάγουμε σ' αυτό χιλιοστά γραμμαρίου ακάθαρτων
στοιχείων, δίνουμε στο σώμα ιδιότητες καινούριες και επαναστατικές!
Σκοπός του κειμένου είναι να δώσουμε να καταλάβει ο αναγνώστης
πόσο ωφέλιμη θα ήταν μια συστηματική μελέτη της αλχημείας.
Θα ήταν βέβαια μια εργασία που θα απαιτούσε δεκάδες χρόνια
δουλειάς και τη συμμετοχή δεκάδων ερευνητών που θα ανήκαν
σε όλους τους τομείς της επιστήμης.

Μελετώντας για λίγο κείμενα της αλχημείας, καταλήγουμε στο ότι
αυτά εδώ είναι σχετικά μοντέρνα συγκριτικά με το χρόνο που
έχουν γραφεί, ενώ αυτά του αποκρυφισμού είναι πολύ προγενέστερα.

Ο Αλμπέρ λε Γκραν (1193-1280) πέτυχε να κατασκευάσει την καυστική ποτάσα.
Υπήρξε ο πρώτος που περιέγραψε τη χημική σύνθεση του θειούχου υδράργυρου,
του ανθρακικού μόλυβδου και του μίνιου.
Ο Ρεϊμόντ Λουλ (1235-1315) παρασκεύασε το διανθρακικό ποτάσιο.
Ο Θεόφραστος Παράκελσος (1493-1541) υπήρξε ο πρώτος που περιέγραψε τον ψευδάργυρο,
ο οποίος μέχρι τότε ήταν άγνωστος. Εισήγαγε λοιπόν τη μέθοδο της χρησιμοποίησης
των χημικών κραμάτων.
Ο Τζιανμπατίστα ντε λα Πόρτα (1541-1615) παρασκεύασε το οξείδιο του κασσίτερου.
Ο Ζαν Μπαπτίστ Βαν Χέλμοντ (1577-1644) διαπίστωσε την ύπαρξη των αερίων.
Ο Μπαζίλ Βαλεντίν (του οποίου κανείς ποτέ δεν έμαθε την αληθινή του ταυτότητα)
ανακάλυψε το 18ο αιώνα το θειικό οξύ και το υδροχλωρικό οξύ.
Ο Γιόχαν Ρούντολφ Γκλόμπε (1604-1668) βρήκε το θειικό σόδιο.
Ο Μπραντ (που πέθανε στα 1662) ανακάλυψε το φώσφορο.
Ο Γιόχαν Φρίντριχ Μπέτιχερ (1682-1719) υπήρξε ο πρώτος Ευρωπαίος που κατασκεύασε πορσελάνη.
Ο Μπαζ Βιζενέρ (1523-1596) ανακάλυψε το βενζοϊκό οξύ.



Αυτές είναι μερικές μόνο από τις εργασίες της αλχημείας που πλούτισαν την ανθρωπότητα.
Εκεί που άλλες επιστήμες προοδεύουν, η αλχημεία μοιάζει πολλές φορές να προηγείται της προόδου.
Ο Μπρετόν στο έργο του στα 1772 μιλάει για το μαγνητισμό μ' ένα πολύ προηγμένο
τρόπο συγκριτικά με τις σύγχρονες ανακαλύψεις.
Ο πατέρας Καστέλ στα 1728 τη στιγμή ακριβώς που άρχισαν να
εξαπλώνονται οι ιδέες της ροπής, αναφέρεται σ' αυτές και στη
σχέση που υπάρχει με το φως, μ' έναν τέτοιο τρόπο που δύο αιώνες
αργότερα θα αποτελέσει την ηχώ της σκέψης του Αϊνστάιν...

«Είπα πως αν αφαιρέσουμε τη βαρύτητα από τον κόσμο, την
ίδια στιγμή θα χαθεί το φως. Εξάλλου το φως και ο ήχος και όλες
οι άλλες ευαίσθητες ιδιότητες έχουν μια συνέχεια και υπάρχουν
σαν αποτέλεσμα της μηχανικής και κατά συνέπεια της βαρύτητας
των φυσικών σωμάτων που είναι περισσότερο ή λιγότερο φωτεινά ή ηχητικά,
σύμφωνα με το αν έχουν περισσότερη ή λιγότερη ελαστικότητα».

Στις σύγχρονες πραγματείες της αλχημείας βλέπουμε συχνά να εμφανίζονται
κυρίως στις πανεπιστημιακές εργασίες, οι τελευταίες ανακαλύψεις της πυρηνικής φυσικής
και είναι πολύ πιθανόν οι αυριανές πραγματείες να διαψεύσουν τις
φυσικές και μαθηματικές θεωρίες, τουλάχιστον τις πιο αφηρημένες.
Η διάκριση ανάμεσα στην αλχημεία και τις λανθάνουσες επιστήμες είναι ξεκάθαρη.
Όλα τείνουν να μας οδηγήσουν στο συμπέρασμα ότι η αλχημεία μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά στις γνώσεις και την τεχνική του μέλλοντος που θα στηρίζεται στη δομή της ύλης.

Διαπιστώνουμε επίσης μέσα στα βιβλία της αλχημείας ένα σημαντικό
αριθμό κειμένων που πραγματικά παραληρούν.
Ας προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε αυτό το παραλήρημα με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης
(Γιούνγκ: ψυχολογία και αλχημεία, ή Γκερμπέρ Τζίλμπερτ: Προβλήματα του μυστικισμού).

Καθώς από μόνη της η αλχημεία περιέχει τη μεταφυσική έννοια και τη
μυστικιστική αντίληψη, οι ιστορικοί, οι περίεργοι και κυρίως οι
μυστικιστές προσπάθησαν να κατανοήσουν αυτούς τους παρανοϊκούς
διάλογους με την έννοια μιας υπερφυσικής ανύψωσης,
μιας εμπνευσμένης προφητείας. Εξετάζοντας τα πράγματα από
κοντά, φαίνετε αρκετά λογικό να κρατήσουμε δίπλα στα
κείμενα της τεχνικής και της σοφίας, και τα παρανοϊκά κείμενα.
Αυτή η "παραφροσύνη" του πειραματικού μύστη θα μπορούσε να βρει
μια εξήγηση χειροπιαστή, απλή, ικανοποιητική. Και αυτή είναι η εξής:

Οι αλχημιστές χρησιμοποίησαν πολύ συχνά τον υδράργυρο. Ο ατμός που βγάζει είναι
τοξικός και η χρόνια δηλητηρίαση που επιφέρει στον οργανισμό
προκαλεί το παραλήρημα. Θεωρητικά τα δοχεία που χρησιμοποιούσαν
ήταν ερμητικά κλεισμένα, αλλά ο τρόπος που κλείνανε ήταν μυστικός
και δε δινόταν σε κάθε μύστη με αποτέλεσμα η τρέλα να έχει κυριεύσει
περισσότερους από ένα «χημικούς φιλόσοφους».

Τέλος εντυπωσιακή είναι η κρυπτογραφική μορφή που είχε η φιλολογία της αλχημείας.
Ο Μπάζ Βιζενέρ, που αναφέραμε προηγούμενα, εφεύρε τέλειους κώδικες
και μεθόδους κρυπτογράφησης που θα τις αποκαλούσαμε μεγαλοφυείς.
Οι ανακαλύψεις του σ' αυτό τον τομέα χρησιμοποιούνται ακόμα και σήμερα.
Επομένως είναι πολύ πιθανόν ο Μπάζ Βιζενέρ να έφτιαξε τη θεωρία της κρυπτογράφησης
στην προσπάθεια του να ερμηνεύσει τα κείμενα της αλχημείας.

Αν υποθέσουμε ότι το σύνολο των κειμένων της αλχημείας, μας
φαίνεται σαν μια «παρτίδα σκάκι σχολιασμένη με συμβατική γλώσσα»
θα πρέπει να παραδεχτούμε τίμια, ότι αγνοούμε και τους κανόνες
του παιχνιδιού και τη συνθηματική γραφή. Αλλιώς, θα βεβαιωνόμασταν
ότι η κρυπτογραφική αποτελείται από σημεία κατανοητά
από τον καθένα. Αυτή βέβαια είναι και η πρώτη ψευδαίσθηση
που σου προκαλεί ένα κρυπτογραφικό κείμενο.
Η προνοητικότητα λοιπόν μας συμβουλεύει να μην παρασυρθούμε
από τη συνήθεια να βλέπουμε τα πράγματα με μάτι καθαρό, αλλά
να μελετήσουμε αυτά τα κείμενα σαν να θέλουμε να κατανοήσουμε
μια άγνωστη γλώσσα.
Κατά τα φαινόμενα αυτά τα μηνύματα στέλνονταν σε άλλους αλχημιστές,
οι οποίοι κατείχαν το απαραίτητο κλειδί για να καταλαβαίνουν ακριβώς αυτή τη γλώσσα.
Όσο πιο πίσω στο παρελθόν πάμε, τόσο πιο πολλά χειρόγραφα βρίσκουμε.

Ο Νικολά ντε Βαλουά στο 15ο αιώνα, έβγαλε το
συμπέρασμα ότι οι μετατροπές, τα μυστικά και οι τεχνικές απελευθέρωσης
της ενέργειας ήταν γνωστές στον άνθρωπο πριν από την ίδια τη γραφή.
Η αρχιτεκτονική προϋπήρξε της γραφής. Ίσως να ήταν μια μορφή γραφής.
Βλέπουμε πως η αλχημεία ήταν στενά δεμένη με την αρχιτεκτονική.
Ένα από τα πιο αντιπροσωπευτικά κείμενα της αλχημείας, του οποίου συγγραφέας
ήταν ο Γκομπινό ντε Μονλουιζάν, είχε τον τίτλο:
«Περίεργες ερμηνείες αινιγμάτων και ιερογλυφικές φιγούρες που βρίσκονται στην κεντρική
είσοδο της Νοτρ Νταμ στο Παρίσι».
Οι εργασίες του Φουλκανέλι αναφέρονταν στα «μυστήρια των καθεδρικών ναών» και στις λεπτομερείς περιγραφές των «φιλοσοφικών κατοικιών».
Μερικές μεσαιωνικές κατασκευές μαρτυρούν την πανάρχαια συνήθεια της αλχημείας
να αποστέλλει μηνύματα μέσα από την αρχιτεκτονική, δια μέσου των αιώνων.

Ο Νεύτων πίστευε πως υπήρχε μια αλυσίδα μυημένων που
απλωνόταν μέχρι την αρχαιότητα και η οποία γνώριζε τα μυστικά
της μετατροπής και της μη ολοκλήρωσης της ύλης.
Ο Άγγλος σοφός ατομικός επιστήμονας Ντα Κόστα Αντράντε,
σ' ένα λόγο που προσφώνησε στο Κέμπριτζ με την ευκαιρία των 300 χρόνων
από τη γέννηση του Νεύτωνα, τον Ιούλιο του 1946,
δε δίστασε να ανακοινώσει ότι ο εφευρέτης του νόμου της ροπής ήταν ένας κρίκος
αυτής της αλυσίδας, και ότι δεν είχε αναγγείλει παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι των γνώσεων του:

«Δεν μπορώ να ελπίζω, να καταρρίψω, το σκεπτικό του
Νεύτωνα ή το ειδικό όραμα που του αποκάλυψε την ατομική
ενέργεια. Θα σας πω απλά, ότι αυτά που θα σας διαβάσω σε λίγο,
ξεπερνούν κατά πολύ τη σκέψη του Νεύτωνα και μιλούν για
τη μετατροπή που αναφέρει η αλχημεία και ύστερα για την παγκόσμια
ανησυχία που προκάλεσε η σύνθεση του χρυσού».

Να τι έγραφε ο Νεύτων:

«Ο τρόπος που εμποτίζεται ο υδράργυρος, κρατήθηκε μυστικός
από αυτούς που δημιούργησαν ένα δρόμο που οδηγούσε σε
κάτι πιο ευγενικό (από την κατασκευή του χρυσού) και φυσικά
δε θα μπορούσε να ανακοινωθεί στον κόσμο, γιατί θα διέτρεχε
μεγάλο κίνδυνο, αν βέβαια αυτά που γράφει ο Ερμής είναι
αλήθεια».

Πιο κάτω ο Νεύτων έγραφε:

«Υπάρχουν ακόμα πιο Μεγάλα Μυστήρια, από την μετατροπή των μετάλλων, αν βέβαια δεν
τα παραλένε οι μεγάλοι δάσκαλοι, γιατί μόνο αυτοί ξέρουν αυτά τα μυστικά».

Ας σκεφτούμε πως σε τελευταία ανάλυση ο Νεύτωνας μιλάει
με την ίδια επιφύλαξη και την ίδια προνοητικότητα για να αναγγείλει
τις δικές του ανακαλύψεις στην οπτική.
Από ποιο παρελθόν μας έρχονται αυτοί οι μεγάλοι δάσκαλοι
που επικαλείται ο Νεύτωνας και από ποιο παρελθόν έχουν αντλήσει
την επιστήμη τους;

«Αν ανέβηκα τόσο ψηλά, λέει ο Νεύτων, είναι γιατί ανέβηκα
στις πλάτες γιγάντων».

Ο Ατέρμπουρι, σύγχρονος του Νεύτωνα, έγραφε:

«Η μετριότητα μας μαθαίνει να μιλάμε με σεβασμό για τους
αρχαίους, κυρίως όταν δε γνωρίζουμε το έργο τους. Ο Νεύτωνας
που τους είχε μελετήσει σε βάθος, έτρεφε για αυτούς έναν
απέραντο σεβασμό, και τους θεωρούσε μεγάλα μυαλά που έκαναν
προχωρημένες ανακαλύψεις σε όλους τους τομείς, γεγονός
που το συμπεραίνουμε από τα έργα τους που σώθηκαν μέχρι τις
μέρες μας. Είναι ελάχιστα τα έργα που διασώθηκαν απ' αυτά
που έχουν χαθεί, και ίσως οι καινούριες μας ανακαλύψεις να μην
έχουν την αξία που είχαν οι χαμένες ανακαλύψεις».

Για τον Φουλκανέλι, η αλχημεία ήταν ο συνδετικός κρίκος με
τους πολιτισμούς που έχουν χαθεί στους αιώνες και αγνοούνται
από τους αρχαιολόγους. Φυσικά κανένας ιστορικός ή αρχαιολόγος
που σέβεται τον εαυτό του δεν μπορεί να αρνηθεί την ύπαρξη
αυτών των πολιτισμών που είχαν τόσο πολύ προχωρήσει στις
επιστήμες. Αλλά η επιστήμη και η προχωρημένη τεχνολογία
απλοποιούν το ξεκίνημα κάθε έρευνας και τα ίχνη των παλιών
πολιτισμών μπορεί να είναι κάτω από τα μάτια μας και να μην
τα βλέπουμε, έτσι όπως είναι στην πραγματικότητα. Κανένας
σοβαρός αρχαιολόγος ή ιστορικός με εμπεριστατωμένη επιστημονική
αντίληψη, και έχοντας ένα προωθημένο επιστημονικό
σχήμα, δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μια ανασκαφή μπορεί να
είναι τόσο ολοκληρωμένη που να ρίξει φως πάνω σε όλα αυτά.

Τα στεγανά της πειθαρχίας που έχουν επιβληθεί στην περίφημη
σύγχρονη πρόοδο, μας κρύβουν ίσως κάτι πολύ σημαντικό από
το παρελθόν.

Ξέρουμε πως ένας. Γερμανός μηχανικός που ήταν επιφορτισμένος
να κατασκευάσει τους υπονόμους της Βαγδάτης, ανακάλυψε
στο τοπικό μουσείο κάτω από μια ξεθωριασμένη ετικέτα
που έγραφε «απόκρυφα αντικείμενα» ηλεκτρικές μπαταρίες
που είχαν κατασκευαστεί δέκα αιώνες πριν από τον Βολτ, όταν
κυβερνούσε η δυναστεία των Σασσανιδών.

Όσο η αρχαιολογία θα εξασκείται μόνο από τους αρχαιολόγους,
δε θα μάθουμε ποτέ αν η «νύχτα των αιώνων» ήταν σκοτεινή ή φωτεινή.

Η Μετατροπή για τον αλχημιστή είναι δευτερεύουσας σημασίας
γιατί τη χρησιμοποιούν μονάχα σαν στοιχείο απόδειξης. Είναι
δύσκολο να έχεις μια εμπεριστατωμένη άποψη για την πραγματική
υπόσταση των μετατροπών από τις διάφορες παρατηρήσεις,
όπως παραδείγματος χάρη, αυτή του Ελβέτιου ή αυτή του
Χέλμοντ, όσο εντυπωσιακές και αν είναι.

Μπορούμε να προφασιστούμε πως η τέχνη του ταχυδακτυλουργού είναι μια τέχνη χωρίς
όρια, αλλά τέσσερις χιλιάδες χρόνια αναζητήσεων και εκατό
χιλιάδες τόμοι ή χειρόγραφα είχαν γραφεί για να στηρίξουν
μια απάτη; Εδώ θα προτείνουμε κάτι άλλο.
Θα προσπαθήσουμε να περιγράψουμε τη δουλειά του αλχημιστή
που κατάφερε να κατασκευάσει την «πέτρα» ή την «πυρίτιδα
εκτόξευσης». Θα δούμε ότι η ερμηνεία μερικών πειραμάτων
προσκρούει στη σημερινή παραδεδεγμένη αντίληψη για τη
δομή της ύλης.

Οι καταλύτες, μπορούν να παρέμβουν σε αυτά τα φαινόμενα,
μ' έναν τρόπο που είναι ξένος ακόμα σε μας.
Είναι δυνατόν, κάποιες φυσικές προσμίξεις, να παράγουν κάτω
από την επιρροή των κοσμικών ακτινών, αντιδράσεις πυρηνικό-
καταλυτικές μεγάλης βαθμίδας και να οδηγηθούν έτσι σε μια μαζική
μετατροπή τα στοιχεία. Εδώ ακριβώς είναι το κλειδί της
αλχημείας και η αιτία που ο αλχημιστής επαναλαμβάνει συνεχώς
τις συμμείξεις που κάνει, μέχρι τη στιγμή που οι κοσμικές
συνθήκες θα είναι κατάλληλες.

Η ένσταση που μπορούμε να προβάλλουμε σε αυτό, είναι η εξής:
Αν είναι δυνατόν να γίνονται μετατροπές τέτοιου είδους,
τι γίνεται η απελευθερωμένη ενέργεια; Θα μπορούσαν πολύ άνετα
οι αλχημιστές να καταστρέψουν την πόλη που κατοικούν και
μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα γύρω από αυτή, με την πρώτη ευκαιρία.
Θα μπορούσαν να γίνουν πολυάριθμες και τεράστιες καταστροφές.

Οι αλχημιστές απαντούν:

Είναι ακριβώς γιατί τέτοιες καταστροφές έγιναν πολύ παλιά
και φοβόμαστε την τρομακτική ενέργεια που περιέχει η ύλη,
γι' αυτό κρατάμε μυστική την επιστήμη μας.

Αν υποθέσουμε πως υπήρχε μια μέθοδος που να επέτρεπε
να κατασκευαστεί μια υδρογονοβόμβα σ' ένα φούρνο κουζίνας,
θα ήταν προτιμότερο να μη γίνει γνωστή αυτή η μέθοδος...
Από την άλλη το «Μεγάλο Έργο» περνάει από διάφορες
φάσεις προόδου, και αυτός που στο τέλος δεκάδων και δεκάδων
χρόνων μαθαίνει να απελευθερώνει τις πυρηνικές δυνάμεις,
μαθαίνει αναπόφευκτα να παίρνει και τις ανάλογες προφυλάξεις,
για να αποφύγει τον κίνδυνο.

Άραγε στέκει αυτό το επιχείρημα; Ίσως. Οι σημερινοί φυσικοί
βεβαιώνουν ότι κάτω από ορισμένες συνθήκες, η ενέργεια
μιας πυρηνικής μετατροπής μπορεί να απορροφηθεί από ειδικά
μόρια που λέγονται νετρόνια ή αντί-νετρόνια. Κάποιες αποδείξεις
για την ύπαρξη του νετρονίου έφεραν κάποια αποτελέσματα.
Ίσως να υπάρχουν κάποια είδη μετατροπών που να ελευθερώνουν
ελάχιστη ενέργεια ή η ενέργεια που ελευθερώνεται να υπάρχει
με τη μορφή του νετρονίου.

Δεν μπορούμε να αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ότι ακόμα και
στην πυρηνική φυσική μπορούμε με απλά μέσα να έχουμε σημαντικά
αποτελέσματα. Είναι η μελλοντική πορεία της επιστήμης
και της τεχνολογίας.

«Μπορούμε να κάνουμε πολλά περισσότερα, απ' όσα γνωρίζουμε», έλεγε ο Ρότζερ Μπέικον.
Αλλά πρόσθετε και αυτή την κουβέντα που μπορεί να θεωρηθεί σαν ρητό της αλχημείας.
«Παρ' όλο που δεν είναι τα πάντα επιτρεπτά, τα πάντα είναι δυνατόν να συμβούν».

Ο πραγματικός σκοπός των αλχημικών μεθόδων που είναι
ίσως ένας τομέας πολύ παλιάς επιστήμης, που ανήκε σε έναν
πολιτισμό που χάθηκε, είναι η μεταμόρφωση του ίδιου του αλχημιστή
και η μετάβαση του σε μια ανώτερη συνείδηση. Τα υλικά
αποτελέσματα δεν είναι παρά ο προάγγελος του τελικού αποτελέσματος
που είναι πνευματικό. Όλα τείνουν προς τη μετατροπή
του ίδιου του ανθρώπου, στη θεοποίηση του, στην ενοποίησή του με τη θεϊκή ενέργεια
όπου βασιλεύουν όλες οι ενέργειες της ύλης.

Η αλχημεία είναι αυτή η επιστήμη με τη «συνείδηση» για την οποία μας μιλάει ο Ραμπελέ.
Είναι μια επιστήμη που περισσότερο εξανθρωπίζει παρά υλοποιεί, για να χρησιμοποιήσουμε
μια έκφραση του Τεϊλάρ ντε Σαρντέν ο οποίος έλεγε:

«Η αληθινή φυσική επιστήμη είναι αυτή που παρεμβαίνει για να
ολοκληρωθεί ο άνθρωπος δημιουργώντας μια συνολική παρουσία
σ' έναν ενιαίο κόσμο».

«Μάθετε, έγραφε ένας μεγάλος αλχημιστής, μάθετε όλοι σας,
εξερευνητές αυτής της τέχνης, ότι το πνεύμα είναι το παν
και ότι αν μέσα σ' αυτό το πνεύμα δεν υπάρχει κάποιο άλλο,
παρόμοιο, όλες οι προσπάθειες πάνε χαμένες».

Δημοφιλή Άρθρα

Ο Μάγος του Στρόβολου

Ενθεογενή

Τρεις Θέσεις Σκέψης

ΦΡΑΚΤΑΛ: Η Γεωμετρία του Χάους και οι Φιλοσοφικές της προεκτάσεις

Οι Διδασκαλίες του Δον Χουάν

Χερουβείμ