Ο Νόμος των Επτά Θανάτων (Β' μέρος)
Ο Πέμπτος Θάνατος: Είναι ο θάνατος της Προσωπικότητας. Η Προσωπικότητα όταν μετά τον θάνατο αποσύρεται από το σώμα, συνεχίζει ακόμη να ζει και να λειτουργεί σαν Προσωπικότητα. Έτσι, ο άνθρωπος δεν έχει κατά κανένα τρόπο γίνει σοφότερος και ακόμα "απαντά στο όνομα που έφερε όταν λειτουργούσε μέσα στο σώμα του". Φλέγεται από τις επιθυμίες του στη Κατώτερη Κόλαση μέχρις ότου σβηστούν όλες οι δυνατότητες επιθυμίας. Η επιθυμία τότε παραμένει μόνο σαν αφηρημένη έννοια και είναι μέρος της Ατομικότητας. Ο άνθρωπος τότε πεθαίνει στο επίπεδο των κατώτερων επιθυμιών αλλά συνεχίζει να ζει στο επίπεδο των υψηλότερων.
Στη συνέχεια, μαθαίνει ότι κι αυτές, οι υψηλότερες, είναι πεπερασμένες και θνητές. Ανακαλύπτει ότι και τούτες αποτελούν ένα φράγμα ανάμεσα σε αυτόν και στον "Πατέρα" του, του οποίου το πρόσωπο θα μπορούσε να αντικρίσει. Έτσι, επιθυμεί να ξεφύγει από αυτές. Δε θα αγαπάει πια με την προσωπική αγάπη που αγαπά ένα πρόσωπο αλλά με την υψηλότερη εκδήλωση της αγάπης, που η ίδια είναι Αγάπη και δεν αγαπάει πρόσωπο ή πράγμα αλλά είναι μια κατάσταση συνείδησης μέσα στην οποία περιέχονται τα πάντα. Τότε αποζητά την ελευθερία από την κατώτερη αγάπη. Αυτή η επιθυμία για απελευθέρωση από εκείνο που, αν και καλό, είναι πεπερασμένο, προκαλεί τον Πέμπτο Θάνατο, για να γίνει αντιληπτό το καλό που είναι αιώνιο. Έτσι, γεννιέται μέσα του η συνείδηση της Ατομικότητας και ζει στο επίπεδο της, αντιλαμβανόμενος το "πρόσωπο του Πατέρα του, ο Οποίος βρίσκεται στα Ουράνια".
Αλλά με το ξύπνημα της επιθυμίας, ξανάρχονται τα όνειρα και με τα όνειρα έρχεται ξανά το κάλεσμα στην ύλη. Το Πνεύμα κοιτάζει το πρόσωπο του Πατέρα του μέχρις ότου η συνείδηση κουραστεί από τη λαμπρότητα Του, οπότε κλείνει τα μάτια του και κοιμάται. Και καθώς κοιμάται, ονειρεύεται τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες του. Έτσι, γεννιέται ξανά γιατί στο επίπεδο της επιθυμίας έχει τη θέση της και μια κατάσταση συνείδησης. Όπως επιθυμούμε ξαναγεννιόμαστε. Έτσι, κάθε άνθρωπος φτιάχνει το κάρμα του.
Μπορεί κανείς να ρωτήσει, γιατί προκαλεί ο άνθρωπος για τον εαυτό του πόνο και περιορισμούς τους οποίους, φυσικά, δεν επιθυμεί; Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο άνθρωπος δε δρέπει τους καρπούς της φαντασίας του αλλά τους καρπούς της πραγματοποίησης αυτής της επιθυμίας. Του δίνονται τα αποτελέσματα εκείνου που επέτρεψε στον εαυτό του να επιθυμήσει και όχι αυτό καθαυτό που επιθύμησε. Ας δώσουμε ένα παράδειγμα. Ο άνθρωπος που απέκτησε δύναμη, θα αποκομίσει ματαιότητα. Για να αποκτήσει δύναμη, θα έπρεπε να είχε επιθυμήσει τις ιδιότητες που παρέχουν τη δύναμη. Αυτές, ονομαστικά, είναι η ισχύς, η προνοητικότητα και η σοφία. Έτσι, θα έχτιζε για τον εαυτό του τη συνείδηση της δύναμης.
Ο Έκτος Θάνατος: Είναι η έκσταση. Κατά την έκσταση το σώμα κοιμάται αλλά η ψυχή αγρυπνά. Είναι ενεργητική στο δικό της επίπεδο. Μπορεί να λειτουργήσει με το σώμα σαν υπόβαθρο στη σφαίρα των κατώτερων όψεων της, δηλαδή των ενστίκτων. Μπορεί να λειτουργήσει και στη σφαίρα των υψηλότερων όψεων της, με υπόβαθρο τον συγκεκριμένο νου και τα συναισθήματα. Στον φυσιολογικό ψυχισμό, η συνείδηση απεικονίζει τα γεγονότα σε εικόνες στον εσωτερικό κόσμο, σαν σε μαγικό καθρέφτη, όπου οι συνθήκες εστίασης καθορίζονται από τις συγκινησιακὲς καταστάσεις.
Όταν ο ψυχισμός εστιάζεται στα ένστικτα και στα πάθη, με υπόβαθρο την ύλη, η συνείδηση μεταφέρεται στο αιθερικό. Αυτό με τη σειρά του αποσύρεται από τον πυκνό φορέα, για να μπορέσει να δράσει σαν φορέας των παράνομων επιθυμιὼν. Τότε, εκδηλώνονται διάφορες μορφές κατώτερης μαγείας, επικίνδυνης και κακής σε όλες τις όψεις της, που υποβιβάζουν την Προσωπικότητα, γιατί ζει τη ζωή της σε σχέση με την ύλη και όχι με το Πνεύμα. Να ζήσεις όλη σου τη ζωή με υπόβαθρό τον Θεό και με μέτρο όλων των πράξεων σου το άνοιγμα του Ουρανού. Να αξιολογείς τις πράξεις σου σε σχέση με τον Κόσμο, ώστε τα αμαρτήματα σου να φαίνονται σοβαρά στα μάτια σου και τα λάθη σου να λιγοστεύουν.
Ο Έβδομος Θάνατος: Είναι η Φώτιση. Στον Έβδομο Θάνατο η συνείδηση αποσύρεται από την Προσωπικότητα και γίνεται ένα με την Ατομικότητα. Τότε ο άνθρωπος αντικρίζει για πάντα το πρόσωπο του "Πατέρα" του, ακόμη και όταν αυτός ο ίδιος παραμένει προσωρινά στη γη. Γι' αυτό τον λόγο, ο φωτισμένος μυημένος διαφέρει από τους άλλους ανθρώπους. Η πλήρης Μύηση είναι ένας ζωντανός θάνατος.
Εκείνοι που επιθυμούν τα πράγματα των αισθήσεων και την περηφάνια της ζωής, χρησιμοποιούν τις λέξεις "ζωντανός θάνατος" για να δηλώσουν την πιο τρομερή μοίρα που μπορεί να συμβεί στον άνθρωπο. Αλλά εκείνοι που γνωρίζουν, ξέρουν ότι "ζωντανός θάνατος" σημαίνει ελευθερία του πνεύματος, που κατέρχεται έως το επίπεδο της ύλης. Σημαίνει τη συνείδηση της "Μόνιμης Παρουσίας" στο μέσο της συνείδησης των αισθήσεων. Σημαίνει ότι ο άνθρωπος έχει επίγνωση του Ουρανού, έστω και αν κατοικεί στη γη. Επομένως, ο μυημένος βαδίζει προς τον ζωντανό θάνατο, που είναι ελευθερία, ενώ έχει ακόμα υλικό φορέα, γιατί ο θάνατος καταργεί το Νόμο του Περιορισμού, ελευθερώνει τις δυνατότητες του πνεύματος, δίνει όραση στον τυφλό και δύναμη στον ανίκανο. Εκείνο το οποίο οι άνθρωποι λαχταρούσαν μάταια στη ζωή, το συναισθάνονται στο θάνατο, γιατί ο θάνατος είναι η ζωή και η ζωή είναι θάνατος.
Για τη συνείδηση που έχει πλατύνει περισσότερο τους ορίζοντες της, η μήτρα είναι ένας τάφος και ο τάφος μια μήτρα. Η εξελισσόμενη ψυχή, που έρχεται στη ζωή, αποχαιρετά τους φίλους της που τη θρηνούν. Και αφού πάρει θάρρος και αντικρίσει τη μεγάλη δοκιμασία και παραδοθεί στον πόνο, τότε γεννιέται. Η πρώτη πράξη της ψυχής στη ζωή είναι να αναπνεύσει. Η δεύτερη πράξη της, μαζί με την αναπνοή, είναι να βγάλει μια κραυγή αγωνίας, γιατί ανέλαβε το καθήκον της ζωής με θλίψη. Σκοπός της σε αυτή τη ζωή είναι να κάνει την ίδια τη ζωή υποφερτή. Αλλά όταν μετά τον θάνατο μπαίνει στον τάφο, περνά από μία πύλη που οδηγεί σε μια πλατύτερη ζωή της συνείδησης. Και όταν ο μυημένος περνάει στην πλατύτερη ζωή της συνείδησης, διέρχεται αναγκαστικά από την πύλη που συμβολίζει τον θάνατο. Και με τον θάνατο του στα πράγματα της επιθυμίας, αποκτά ελευθερία και βαδίζει ανάμεσα στους ανθρώπους σαν νεκρός.
Στον "ζωντανό θάνατο" (θάνατος εν ζωή), που είναι η ελευθερία του πνεύματος έστω και μέσα στα δεσμά της σάρκας, η ψυχή υπερβαίνει το Νόμο του Περιορισμού. Ο άνθρωπος όντας νεκρός, είναι ελεύθερος. Όντας νεκρός κινείται με δύναμη ανάμεσα σε εκείνους που είναι θαμμένοι στη σάρκα. Και εκείνοι, βλέποντας το Φως που ακτινοβολεί λαμπρά από μέσα του, γνωρίζουν ότι είναι νεκρός, γιατί το Φως δε μπορεί να λάμψει μέσα από το πέπλο της σάρκας. Όσο η συνείδηση είναι ενσαρκωμένη στο σώμα, το Φως δε μπορεί να λάμψει μέσα από αυτή τη συνείδηση. Αλλά όταν η συνείδηση είναι άσαρκη, το Φως λάμπει μέσα από αυτήν. Αν η άσαρκη συνείδηση εξακολουθεί να χειρίζεται το σώμα της, τότε το Φως αυτό θα λάμπει μέσα στον κόσμο της ύλης και θα φωτίζει τους ανθρώπους.
Αλλά να θυμάσαι το εξής και να διαλογίζεσαι πάνω σε αυτό: ο φωτισμένος Μυημένος, είναι ένα νεκρός που χειρίζεται το σώμα του για να μπορεί μέσα από αυτό να υπηρετήσει εκείνους οι οποίοι δε μπορούν διαφορετικά να προσεγγιστούν.
Dion Fortune - The Cosmic Doctrine
